Synu, dlaczego nam to zrobiłeś?
Jak widać, popularność pytania d l a c z e g o jest ponadczasowa. Tak samo obecne dziś jak dwa tysiące lat temu. Używane zarówno przez nas, a dziś jak czytamy – przez Maryję także.
Czym się jej dziwić, przecież to tylko 12-latek. W porządku, niby chodzą tam co roku, niby miał iść ze znajomymi i rodziną, zresztą w ich kulturze, chłopcy w tym wieku uważani byli za mężczyzn.

Ale przecież Maryja o tym wszystkim wie.

Czytając tą ewangelię możemy z jednej strony patrzeć na Nią z lekkim rozczarowaniem. Powinna przecież kalkulować, liczyć się z tym, że wychowując Boże Dziecko będzie musiała zmagać się z przeróżnymi wydarzeniami, powinna umieć zachować się w obliczu takiej sytuacji.
Z drugiej strony możemy spojrzeć na zachowanie Jezusa z delikatnym zgorszeniem, Jego słowa, które wypowiada do Matki – cóż – dziś nazwalibyśmy to pyskowaniem.
Gdyby Świętej Rodzinie przyszło żyć w dzisiejszych czasach, opisywany incydent z pewnością nie przeszedłby niezauważony przez bulwarowe media, dla których Święta Rodzina to swoiści celebryci.
Lecz widać w tym wszystkim pewną prawidłowość Bożych zamysłów – Bóg patrzy i działa zupełnie inaczej niż człowiek. Bóg zawsze kiedy przychodzi – zaskakuje.

Maryja w świetle rozważanego przez nas fragmentu Ewangelii konfrontuje się, zderza, swoją człowieczą naturą, z tym co przewidział Bóg.

Ojciec Leon Knabit, benedyktyn tak mówi o tym zdarzeniu:
„Jego działanie odsłania naszą ciasnotę patrzenia.”

Tak jak i my, tak Maryja nie była wolna od tej ciasnoty. Dostrzegła bowiem ograniczoność swojego naturalnego spojrzenia i było to błogosławieństwo które przygotował dla Niej Bóg, w tamtej świątyni, tam gdzie przecież odnalazła Jezusa.
Nie ukrywam, że dzieląc się dziś z Wami swoim rozważaniem, spostrzeżenia czynię na bieżąco. Kiedyś przygotowany plan leży obok, a ja staram się uchwycić jeszcze jakieś świeże Słowo.
Analizując tą scenę dochodzę do wniosku, że ze swojego doświadczenia wiem, jak mocne potrafi być zderzenie oczekiwań rodziców, z powołaniem dziecka. Myślę, że wielu z nas ma takie doświadczenie – na początku jest to wybór liceum, technikum, profilu, później studiów, pracy, w międzyczasie poświęcania się swoim pasjom, przyjaźniom. Spełnianie swoich ambicji często, naprawdę często zderza się z ambicjami rodziców.
Fragment Ewangelii o odnalezieniu Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej jest często przywoływany. Rozważamy go w liturgii Słowa, ale także jako tajemnicę różańca.
Ta częsta obecność może nam spłycać jego obraz, przekaz, symbolikę.

Przyznam – ja sam tak miałem. Kiedy usłyszy się kilka kazań na jakiś temat, kilka rozważań, szybko przyswajamy zawarte w nich myśli, obieramy jako swój punkt patrzenia, ale to sprawia również, że leniwiej podchodzimy do własnych analiz, przemyśleń.
Zacząłem się zastanawiać, po co ktoś przedstawia w Ewangelii taki obraz Bożej Rodziny z małą wpadką, ze wzajemnym niezrozumieniem, z sytuacją, która zdaje się trochę przerosła Maryję, której nie potrafiła sprostać. Sam nie potrafiłem się ustosunkować do niej.
Czemu ktoś tego nie przemilczał? W dodatku jest to tak naprawdę jedyna wzmianka o latach dziecięcych Jezusa. I to w moim spojrzeniu okazuje się kluczowe.
Nikt z nas nie jest mądry po Bożemu, wszyscy myślimy po ludzku, a to myślenie nie jest dobre w odniesieniu do Boga i Wiary w Niego. Pan daje nam ten fragment abyśmy umieli patrzeć na swoje trudności, niedoskonałości i potyczki przez pryzmat tej relacji Jezusa z Maryją. To, że była to święta relacja, nie oznacza, że obyła się bez niezrozumienia, rozczarowania, bólu, smutku. Bóg zdaje się do znudzenia przypominać nam, że On wcale nie chce nas idealnymi. Tylko jakimi nas chce?
Spójrzmy na końcówkę tego fragmentu:
„A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu.”
Może tyle wystarczy, abyśmy jak Maryja potrafili rozważać naszą relację z Jezusem, abyśmy nie pozostawali obojętni na nią, abyśmy nie gorszyli się naszą słabością, tylko jak Ona stopniowo uczyli się rozpoznawać Boże działanie i jego niezwykłą głębię.

Jan Paweł II o Matce Najświętszej powiedział: „nieustannie uczyła się Bożej mądrości”.

Może takie zaskakujące, czy wręcz oburzające nas sceny uczą najwięcej?
Uczą bowiem inności Boga, przekraczania schematów, które nas więżą i czynią nieautentycznymi?

Na koniec tego właśnie Wam życzę, autentyzmu na wzór Maryi!

+ mbr.

To zdanie wypowiedziane przez Maryję towarzyszy mi bardzo często. Szczególnie w ostatnim czasie, kiedy staję przed wieloma wyborami i mierzę się z dużą niepewnością, co do mojej przyszłości. Te słowa, choć w tak prosty sposób wypowiedziane przez Maryję , jednak w codziennym życiu nie są tak łatwe w realizacji. Wydaje mi się, że dość naturalne jest to, że każdy człowiek czuje się pewniej i po prostu – bezpieczniej, wiedząc co go czeka. Planujemy spotkania, wakacje, zakładamy różne warianty, przygotowujemy się do zmian. A co jeśli nasze plany i koncepcje rozmijają się z planami Boga?

Słowo „służebnica” zawsze kojarzyło mi się z czymś patetycznym, podniosłym. Jednak tak naprawdę oznacza ono nic innego, jak po prostu służącą. I chociaż różnica wydaje się niewielka, dopiero myśląc o sobie jako o służącej, zaczynam rozumieć, że właśnie na tym powinno polegać moje życie- na bezinteresownej służbie Bogu. Że w parze ze słowami mojej codziennej modlitwy „Boże pomóż mi dzisiejszego dnia” powinny iść też słowa „Co ja mam dziś dla Ciebie zrobić ?”. O ile częściej skupiam się na stopniu obdarzania mnie przez Boga łaskami, zamiast na dbaniu o służbę Jemu. A tymczasem to właśnie służba powodowana miłością, staje się największą łaską.

Maryja była wolna od grzechu, ale to nie oznacza, że była wolna od pytań, wątpliwości, wahań czy cierpienia. Wypowiadając te słowa musiała liczyć się z tym, że przyjęcie Bożej woli nie gwarantuje jej łatwego i spokojnego życia. Jak wiemy, nie brakowało w nim ciężkich i dramatycznych momentów. Maryja pod krzyżem towarzyszyła przecież do końca swojemu synowi, kiedy On umierał w cierpieniu. Jednak zaufała słowom Anioła mówiącego: „Moc Najwyższego osłoni Cię”. To jej wystarczyło.

Sama często mam problemy ze zrozumieniem tej prostej prawdy, że trwanie przy Bogu nie jest równoznaczne z bezproblemowym i przyjemnym życiem. Przecież słowa „Niech będzie wola Twoja”, nie odnoszą się tylko do naszych sukcesów i realizacji wszystkich naszych zamierzeń. Ten temat jest mi szczególnie bliski w czasie matur, kiedy szczególnie doświadczam momentów radości i zawodów. I w tym momencie jeszcze bardziej zdaję sobie sprawę, jak wielka jest różnica między teorią a praktyką. Mówię Bogu „niech będzie tak jak Ty chcesz” ale w momencie gdy zauważam, że Jego plany niekoniecznie pokrywają się z moimi, te słowa przychodzą mi już z dużo większą trudnością. Dlaczego tak jest? Bo okazuje się, że nie jestem w stanie wszystkiego przewidzieć, zabezpieczyć, że siły człowieka zawodzą. Może boję się, że coś mnie ominie, coś zostanie mi zabrane. Ale te obawy, chociaż wydaje mi się, że są naturalną ludzką reakcją, w gruncie rzeczy są całkiem bezsensowne, bo Bóg,w swoich planach wobec nas, zawsze uwzględnia nasze pragnienia. Jak powiedział bł. Honorat Koźmiński: „Pragnienia wewnętrzne są wielkim krzykiem w uszach Boga”.

Przychodzą mi na myśl słowa pewnej piosenki „Maryjo czy wiedziałaś że Twój Syn będzie chodził po wodzie?” . Nie wiedziała tego. My też nie wiemy co się wydarzy za rok, kilka miesięcy jutro a nawet za kilka godzin. Ale nasz Ojciec wie. Więc jak można mu nie zaufać? Rzućmy się po prostu w Jego ramiona i razem z Nim realizujmy ten jedyny idealny plan.

ks.

Maryja, ideał piękna, kobiecego piękna – wzór niewinności, delikatności, pokory, siły, wytrwałości, wszystkiego, co kryje się pod określeniem dobroci, nasza Orędowniczka, Matka – Matka Boga. Taką ją znamy. Lecz w momencie wypowiadania owych słów, jest nam jeszcze dosyć daleka. Do czego dążę. Wzór doskonałej kobiety prezentuje się nam ,,na dzień dobry”, jako ktoś nijaki, słaby, ktoś kto się boi, ma wątpliwości, myśli przede wszystkim o sobie. Szczerze, nigdy się nad tym nie zastanawiałam, nigdy w ten sposób nie myślałam o Kimś kto odegrał tak ważną rolę w historii naszego zbawienia, i w sumie w tym miejscu szczerze dziękuję za te słowa. Gabriel zwiastuje Maryi nowinę, zapowiada jej coś – z jednej strony niepojętego, z drugiej najwspanialszego, przynosi jej niespodziankę – najpiękniejszy cud, prezent o którym powinien marzyć każdy chrześcijanin: wiadomość o tym, że będzie nosiła pod swoim sercem Boga, samego Boga! Jako pierwsza na całej ziemi będzie mogła go zobaczyć, dotknąć, poczuć, usłyszeć – pokochać. Lecz Maryja jest bezradna. Ale nie zapominajmy. Jest człowiekiem. Prostym, ubogim człowiekiem. Tak jak ja i Ty. Z pewnością dlatego Bóg wybrał właśnie ją. Znalazł kogoś niezauważalnego.

Teraz zwracam się do każdej kobiety, która to czyta. Dostrzegasz w tym wszystkim rolę dla siebie? Każda z nas jest stworzona po to by być piękną. Stwórca daje nam Maryję, która ma nosić i pielęgnować w sobie najdoskonalszy cud – Jezusa. Bóg chce by Chrystus narodził się w nas samych, nie tylko w naszym ciele, ale także w umyśle i duszy. On chce wypełniać całe nasze życie. Pokazuje nam słabą Maryję, która dzięki Jego miłości oraz swojej wierze przezwyciężyła wszystko co kruche, jednocześnie stajac się najlepszą kobietą w całej historii ludzkości. Panowie, Was też to dotyczy. Jesteście właśnie tymi nieznanymi mężami. Mąż – ktoś silny, pewny siebie, najlepszy, ziemski opiekun. Właśnie takiego szuka Maryja. Szuka kogoś, kto pomoże odkryć jej istotę kobiecego piękna. Kogoś kto pomoże jej, by Jezusowe piękno objawiło sie przez nią – całemu światu. Bóg daje jej Józefa, który także ma pielęgnować w sobie miłość Stwórcy.

Pomyślałam, żeby napisać coś o istocie kobiecego piękna. Bardzo króciutko, o Tym, co najważniejsze. W jakiś wyjątkowy sposób dostrzegam ją w owych słowach Maryji. Wyjątkowo rowniez temat ten mnie ostatnio prześladuje, może dlatego, że sama dojrzewam do bycia kobietą. Powoli, wręcz powolutku, po ludzku. Kobieta zaczyna być sobą, gdy w jej życiu pojawia się miłość. Tak, również chodzi mi o naszych przyszłych/ obecnych mężów. To dzięki nim nasze dusze i ciała pięknieją. Ale nie zapomnijmy o najważniejszym! O Jezusie. Przy Nim możemy czuć się wybrankami. On ofiaruje swą miłość każdej z nas, oczekując naszej wierności. Nasze piękno objawia się nie tylko w wierze, ale także w pasjach, smutkach i radościach, pragnieniach i tęsknotach, wszędzie. I powinniśmy odłóżyc na bok w tym momencie wszelkie fałszywe ideały piękna tego świata, wykreowane przez media, psychologów, a przede wszystkim przez nas same – chęć bycia idealną. Bo to nie o to chodzi. Bóg chce byśmy były słabe, po to aby mógł nas oświecić swoją nieskazitelną miłością. Byśmy dostrzegły, że jesteśmy piękne dopiero w momencie zjednoczenia z Chrystusem, które może objawiać sie w każdym momencie naszego życia. Pierwszą kobietą, która w pełni to odkryła jest właśnie Maryja – początkowo słaba, lecz dzięki zaufaniu – zwyciężyła, pomogła również zwyciężyć nam, pielęgnując w sobie Chrystusa. Choć jesteśmy i zawsze będziemy niedoskonałymi, szukajmy w sobie wrażliwości Maryi.

Bóg jednoczy nas z samym sobą, dając nam swojego Syna – największe piękno, które z każdym dniem, z każdym momentem naszego życia powinniśmy starać się odkrywać. Wszyscy, mali i duzi, słabi i grzeszni, smutni i szczęśliwi. On upiększa nas swoją nieskończona miłością. Miłość to Bóg. On jest miłością. On jest w nas. Szukajmy tej nieskazitelności, piękna, słodyczy.

nch.

W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy!

Mimo, że dzień ten już się kończy JEGO MIŁOŚĆ trwa ciągle, 24/7.

ALLELUJA !