Zakładając, że nasi pradziadowie nadawali synom imiona nieprzypadkowo, Bożydar byłby pewnie dzieckiem oczekiwanym, upragnionym, wytęsknionym. Taki „uśmiech od Losu”. Taki właśnie jest dla Jezusa Mateusz, który u św. Marka nazywa się Lewi. Taka mała transformacja, jak z Abramem, co go dziś Abrahamem nazywamy, Jakubem-Izraelem, Szymonem-Kefasem, Szawłem-Pawłem… Mateusz znaczy Dar Jahwe. Natomiast Lewi…rejestracja/tor! Wszystko wskazuje na to, że ma to związek z jego zawodem. Celnik obowiązkowo i skrupulatnie notował: kto, ile i dlaczego tak mało płaci. Taka ówczesna ewidencja. Jest jeszcze jedna wskazówka, która sugeruje nam, że dla Lewiego patrzenie na ludzi stojących w kolejce do owego spisu przypominało orszak żałobny, który uczestniczy w jego pogrzebie. (Swoją drogą, to i dziś spore grono podatników, odliczając kwotę podatkową zagląda w oczy śmierci…) Dlaczego mógł tak się czuć? Marek zapisał, że po słowach Jezusa, Lewi wstał i poszedł za Nim. Owo wstał jest napisane tak samo jak wskrzesił w tekście m. in Dziejów Apostolskich, kiedy Piotr wygłasza swoją pierwszą mowę i ogłasza: „lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci…” Mateusz wstał od swego zajęcia jak Jezus wstał ze śmierci! Taka osobista REZUREKCJA. Oto właśnie, drogi jeźdźco, Jego upominek, Boży-dar: życie pełnią wówczas, gdy przestaje kalkulować, liczyć, szacować, oceniać wyłącznie swoim urzędniczym okiem.
Panie Jezu, bądź uwielbiony za to, że przyszedłeś, abym miał życie w obfitości! (J 10,10)
Życzę Ci dziś mnóstwa BożychDarów
Niech Pan Cię +
brat michał kulczycki ofm cap.